Mijn dochter Is een meisje op het Primair Onderwijs. Zij is een S- GGZ cliëntje en behoeft dus ook de nodige hulpverlening. In maart kwam zoals voor vele kinderen haar hele leventje stil te liggen. Geen school meer, geen hulp meer op locatie, geen hulpverlening meer aan huis en haar geliefde sport werd stopgezet.
Alle structuur, alle dingen waar ze zo onwijs veel behoefte aan heeft kwam in één klap weg te vallen. Online behandelen had geen nut, daar sloot ze zich volledig voor af. "noodopvang" op school zat vol, dus ze zat thuis.
Ze werd boos, driftig, maar bovenal begon ze minder te eten, te drinken en zichzelf letterlijk kapot te bijten (heb er foto s van), ze wilde niet meer leven, als het op deze manier moest.
Het waren zeer zware weken, voor haar als meisje die hulp nodig heeft, voor mij als moeder die met mijn handen in de haren zat en mijn kind zag breken. Geen enkele ondersteuning vanuit de S-GGZ behalve "we kunnen haar in een crisisinstelling plaatsen"… koekoek, die waren ook op slot, God mocht weten wanneer ik dan weer bij mijn kind kon. Dossier werd gesloten als zijnde "uitbehandeld"
Na 14 weken opende de scholen, helaas echter niet zoals normaal. Geen handje geven aan de leerkracht, vooral niet te dichtbij komen, alleen aan je eigen tafeltje eten, en bij elke opsta beurt je handjes desinfecteren. Rode, droge, pijnlijke handjes tot gevolg. Geen contact met andere scholieren, maar een bubbel bestaande uit de eigen klas pauzes gescheiden zodat klassen zich niet kunnen mengen en ieder zijn afgekaderde met stickers beplakte "stukje schoolplein". Dagelijks drama om naar school te gaan, want het is anders als normaal. Mama die niet meer even mee naar binnen mag, de leerkrachten die niks meer vertellen, geen overleg, niet hoe het gaat binnen de schoolmuren...
Zomervakantie... een tijd van ontspanning, zouden vele denken, een kamp waar zo naar toegeleefd werd... ook dat werd allemaal beperkt.
Start september, gelukkig, ze zijn wat minder spastisch op school, heb ze zover weten te krijgen dat ze absoluut geen desinfectie spul op haar handjes mag. Maar nog steeds leven de kinderen in hun eigen bubbel, mogen niet met andere schoolgenoten in contact komen en blijf vooral weg bij de leerkracht.
De sport die een domper kreeg, ouders mochten niet meer kijken, laat staan in de buitenlucht vanaf een afstand. Een onveilige situatie voor haar gezien zij volwassen mensen niet vertrouwd.
Tot school 10 weken later een mail stuurde, de zorgen waren groot.
Uit mijn beste bedoelingen haar een hele ochtend (nog wel op de woensdag een dag waarop ze maar tot 1230 op school zit) uit te laten slapen, even uit de situatie te onttrekken, volgde al snel dat ze diezelfde dag om 1200 gemeld zou worden bij de leerplicht onder het kopje "ongeoorloofd verzuim" En daar volgde de volgende genadeklap dd 14 dec, vernamen wij via school dat de deuren wederom dichtgaan tot 18 januari (vooralsnog) , vervolgens volgde het bericht dat ook haar sport compleet op zijn gat komt te liggen, geen wedstrijd rijden meer... het draaide haar letterlijk de nek om.
Ze flipte compleet, begon te gillen, ze wilde niet meer leven, zag een doek en deed hem rondom om haar nek.. hoe dichterbij we kwamen hoe strakker ze trok.. een strijd die ze in haar eentje moest voeren omdat ze door haar stoornis geen mensen vertrouwd.. tot ze compleet brak, in elkaar viel, en begon te huilen
Inmiddels 23 mei 2021... is er nog geen uitzicht op een behandeling in de S- GGZ, de wachtlijst bedraagt 9+ maanden.