Het feit dat ik (nog) niet onder mijn eigen naam tweets plaats geeft wel aan hoe lastig het is om uitspraken te doen. Ik denk dat er in veel gevallen inmiddels geen echte doodsangst (meer) is maar dat het iets anders ligt. Uitzonderingen daargelaten. In mijn team is iedereen al die tijd aan het werk geweest. Men is vooral bang om aanstichter te zijn van een besmettingshaard, er is een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar buiten toe en daardoor loopt men op de tenen en met grote bochten om elkaar heen. Dus van doodsangst naar faalangst (jíj zal maar degene zijn die het virus verspreidt!)! Men volgt trouw alle protocollen, soms wel met een vraagteken erbij, maar dan wordt er gezegd: “tja het moet coronaproof, helaas is het niet anders”. Echter, dit krampachtige gedrag zonder kritiek en zelfreflectie vind ik zorgwekkend. Het zonder nuance uitvoeren van voelbaar onuitvoerbare maatregelen die kinderen kunnen schaden in hun ontwikkeling, daar wind ik mij heel erg over op. Zoals het testen en de quarantaine voor de hele klas! Of het desinfecteren. Ook is er gediscussieerd over mondkappen in groep 7 en 8. Het feit alleen al dat je daar over moet discussiëren en niet meteen massaal een tegenstem uitbrengt valt mij zo tegen! Gelukkig kwamen ze er niet. Het is bij velen een continue aanwezige gedachte om “het verkeerd te doen”. Ik denk dat dat mijn conclusie is. Besmettingsangst en een enorme faalangst. Ik moet er wel bij zeggen dat iedereen ondanks alles probeert om voor de kinderen een zo fijn mogelijke schooltijd te creëren. Men wil de kinderen zo min mogelijk met de eigen gedachten belasten.